A vida é movemento. Todo forma parte do movemento da vida. Vivimos nun corpo vivo porque está en movemento.
O centro desta proposta é despertar o corpo, poñelo en movemento e sentirse viv@ e unid@, sentirse parte.
O movemento dende:
A presenza é o estado dende o que podemos observar, acompañar a experiencia dende a calma e a compaixón. Acoller o que está a pasar.
Cando baixamos as defensas emerxe a esencia, conectamos co noso verdadeiro ser, co noso valor, coraxe, autorrespecto e compaixón.
Sentirnos viv@s e conectad@s é a condición para crecer e desenvolver o noso potencial con liberdade.
O trauma orixinal é a desconexión, e a seguridade provén da conexión.
O crecemento prodúcese no estado de vinculación social.
Vincularnos apórtanos vida, e a nosa vida maniféstase a través dos vínculos sociais. Por elo é importante tomar conciencia e identificar como nos relacionamos co mundo.
Descubrirnos nos nosos encontros coa soidade, a perda, o medo, o desexo…
O traballo en grupo devólvenos o permiso e a oportunidade de atrevernos a ser.
A creación como práctica e actitude que abre unha mirada diferente a unha mesma e ao mundo.
Unha práctica que nos ensina distintas miradas á realidade. Crear como abrir unha mirada de si mesmo e cara ao mundo onde descubrir novas direccións posibles.
A experiencia creativa como elemento intrínseco a vida, a saúde.
A creación como ferramenta de transformación persoal e social.
Entrar no territorio do poético, da creación, como pasaxe tamén ao territorio do misterio, da posibilidade, da escoita, da intuición, a inspiración.
A danza é a práctica desta proposta para abrir o camiño da creación.
Cando o corpo está presente e todas as direccións son posibles, entramos no espazo de creación.
A conciencia corporal é a base do traballo. Tocar terra. Un corpo presente, desperto, atento, consciente onde a mente tamén se abre, é movemento.
“La meta última, esa que nunca se alcanzará de todo para que tampoco acabe nunca el asombro de aprender, es que los logros se manifiesten en derechos humanos”
Marifé Santiago Bolaños
Dende unha perspectiva feminista indagar nos malestares sociais que poden ser causa do sufrimento psíquico, emocional e corporal, é importante para visibilizar a relación e influencia do contexto nas nosas vivencias.
O feminismo aporta á psicoterapia unha mirada ampla da concepción de suxeito e da realidade social. A todas as persoas atravésanos o patriarcado. Ser feminista non nos libra del. É importante facer un traballo persoal e vivencial para entender de que maneira nos inflúe, para darnos conta e responsabilizarnos delo.
No contexto social, partimos da existencia de mecanismos de opresión que exercen dominación segundo a condición de sexo, raza, clase, xénero, sexualidades, etnia, idade, etc., de cada persoa. Estas estruturas históricas de dominación implican que as persoas non contamos coa mesma lexitimidade política, privilexios, dereitos e posibilidades, etc.
Por outra parte, a consideración de patoloxías ou normalidades son construción sociais, que é necesario cuestionar.